สวัสดีครับเพื่อนๆ บทความนี้สืบเนื่องจากผมได้ไปเยี่ยมชม muchroom แถวประดิพัทธ์ แล้วน้องปูนไปด้วย จึงรบกวนน้องปูนช่วยถ่ายภาพให้ เป็นภาพขณะที่ผู้ช่วยกำลังอุ้มผมขึ้นรถแถวหลัง ซึ่งรถผมเป็น SUZUKI APV ที่เป็นลักษณะมินิแวน (คล้ายๆ รถตู้ นิดๆ ไม่เหมือนซะทีเดียว น่ารักกว่าเยอะ) ที่มีระยะพอดีๆ กับการอุ้มตัวผมแล้ววางลง ผมจะใช้รถยนต์ลักษณะอื่นไม่สะดวก รุ่นนี้ดีกว่า ซึ่งก็ต้องให้เครดิตพี่เทอรี่ ที่ไปช่วยเลือกรถให้นะครับ
กับคำถามที่ผมโดนถามมาตลอดว่า ทำไมผมไม่นั่งรถเข็นที่สามารถยกเข้าไปในรถได้เลย ผมมี 2 เหตุผลครับ คือ
ส่วนตัวผมคิดว่า ถ้าสบายเกินไป ก็จะขยับตัวน้อย ทำให้ข้อต่อต่างๆ เคลื่อนไหวน้อยด้วย ทำให้จุดข้อต่อต่างๆ ยึดติด เป็นอุปสรรคต่อการดำเนินชีวิตอย่างมาก และการที่ผมพยายามเคลื่อนไหวร่างกายให้มากที่สุดก็ทำให้ทุกวันนี้ข้อต่อของผมยังดีอยู่ ยังไม่มีจุดไหนยึดติด ตามคำบอกเล่าของนักกายภาพที่มาดูแลทุกสัปดาห์ครับ
ส่วนเรื่องสิ้นเปลืองที่ผมว่า ก็มาจากที่ผมคงไม่มีเงินมาซื้อระบบและรถดังกล่าว แต่ถึงมีเงินผมก็ไม่ซื้อครับ
นำภาพของน้องหนุ่ม น้องผู้ช่วยที่คอยอุ้มผมขึ้น-ลง จากรถไปรถเข็น ครับ หวังว่าจะพอมีประโยชน์ด้านแนวทางการดำเนินชีวิตของคนพิการรุนแรงนะครับ
พิมพ์เมื่อ 23 สิงหาคม พ.ศ.2556
กับคำถามที่ผมโดนถามมาตลอดว่า ทำไมผมไม่นั่งรถเข็นที่สามารถยกเข้าไปในรถได้เลย ผมมี 2 เหตุผลครับ คือ
- ผมคิดว่าไม่ควรใช้ และ
- สิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ ผมลองขยายความนะครับ
ส่วนตัวผมคิดว่า ถ้าสบายเกินไป ก็จะขยับตัวน้อย ทำให้ข้อต่อต่างๆ เคลื่อนไหวน้อยด้วย ทำให้จุดข้อต่อต่างๆ ยึดติด เป็นอุปสรรคต่อการดำเนินชีวิตอย่างมาก และการที่ผมพยายามเคลื่อนไหวร่างกายให้มากที่สุดก็ทำให้ทุกวันนี้ข้อต่อของผมยังดีอยู่ ยังไม่มีจุดไหนยึดติด ตามคำบอกเล่าของนักกายภาพที่มาดูแลทุกสัปดาห์ครับ
ส่วนเรื่องสิ้นเปลืองที่ผมว่า ก็มาจากที่ผมคงไม่มีเงินมาซื้อระบบและรถดังกล่าว แต่ถึงมีเงินผมก็ไม่ซื้อครับ
นำภาพของน้องหนุ่ม น้องผู้ช่วยที่คอยอุ้มผมขึ้น-ลง จากรถไปรถเข็น ครับ หวังว่าจะพอมีประโยชน์ด้านแนวทางการดำเนินชีวิตของคนพิการรุนแรงนะครับ
พิมพ์เมื่อ 23 สิงหาคม พ.ศ.2556
No comments:
Post a Comment