98 : ฝึกนิ้วโป้งซ้ายบ่อยๆ จนพึ่งเริ่มสังเกตุถึงพัฒนาการของมันครับ

สวัสดีครับเพื่อนๆ นับตั้งแต่ผมได้ประสบอุบัติเหตุ เมื่อวันที่ 28 พ.ย. 2544 ตอนนี้ก็เข้าปีที่ 11 แล้วนะครับในการกลายมาเป็นคนพิการทุพพลภาพ ผมจำได้ดีว่า ได้รับการแนะนำจากนักกายภาพบำบัดในการให้ความสำคัญในการหมั่นกายภาพบำบัดในช่วง 6 เดือนแรก จนผมเคยคิดทบทวนเลยว่า มากกว่าการให้ความสำคัญเรื่องการติดเชื้อเลยด้วยซ้ำ และผมยังจำได้ไม่ลืมว่า ได้ภาวนา ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ว่า ขอสักหนึ่งนิ้วที่ขยับ และใช้งานได้

ผมจ้องมองนิ้วทุกวัน พยายามขยับข้อมือ ไปทางซ้าย ทางขวา จนวันหนึ่งนิ้วโป้งซ้ายของผม ก็เริ่มขยับได้ จ้องอยู่นานว่า ตาฝาดรึเปล่า จ้อง มอง ขยับ ทำซ้ำไป ซ้ำมาอยู่ครึ่งวัน ถึงเรียกญาติๆ มาดูว่าผมตาฝาดรึเปล่า จากวันนั้น ถึงวันนี้ ผมยังคงพยายามอยู่ ผมใช้งานนิ้วโป้งซ้ายหนักมาก จนบางครั้งมันถึงกับล้า ใช้การไม่ได้เลย ต้องพัก แต่นั่นแสดงให้เห็นถึงความพยายามที่จะทำให้มันแข็งแรงขึ้นนะครับ

จากบทความก่อนที่ผมได้ใช้นิ้งโป้งซ้ายนี่ละครับ บวกกับฝ่ามือรับถ้วยกาแฟแล้วสามารถดื่มได้ มาครั้งนี้ผมก็สามารถหนีบเชิงแก้ว (ตามภาพข้างล่าง) แล้วสามารถดื่มน้ำเปล่าได้ คือนิ้วโป้งซ้ายมีแรงมากขึ้น สามารถหนีบเชิงแก้วได้แน่นขึ้น ผมรับรู้ได้เลยว่ามันมีแรงมากขึ้น อย่างที่ผมไม่เคยได้สังเกตุสักเท่าไหร่ แต่ถ้าเอาไปเปรียบเทียบกับคนปกติ ก็ยังคงเด็กๆ อยู่ดีนะครับ ไม่สามารถสู้แรงคนปกติได้เลย



แต่สำหรับผมแล้ว มันสุดยอดมากๆ เลยครับ จะว่าไปแล้ว นิ้วโป้งซ้ายของผม ช่วยผมได้อย่างมากมาย โดยเฉพาะการพิมพ์แป้นคีย์บอร์ด จนทำให้สามารถทำงานต่างๆ ได้อย่างมากมาย เลยนะครับ รวมทั้งการพิมพ์บทความต่างๆ ให้เพื่อนๆ ได้อ่านด้วยครับ

เหตุการณ์การนิ้วโป้งนี้ ผมได้ไปร่วมประชุมการจัดลำดับความสำคัญของโรคและปัญหาสุขภาพในประเทศไทย จัดโดย HITAP ที่โรงแรมแรมแบรนด์ เมื่อวันที่ 10 มีนาคม 2555 ครับ

พิมพ์เมื่อ 10 มีนาคม 2555

No comments:

Post a Comment

Follow me on Twitter
Visit me on Facebook